Her şeyi üç kere tekrarlıyorum. Sonsuzun boyunduruğu yakalamış beni, kendine çekip duruyor. Üç kere tekrar ediyor bende her şey. Odamda yürüyorum, üç kere üç adım. Duruyorum sonsuza kadar üç kere, sonra üç adım.
Hıdır durmuş köşeden hiçbir şaşkınlık belirtisi göstermeden öylece izliyor. O benden de garip üç kere yüksek yüksek kahkahayı salıyorum üzerine. Yüzünü sıyırıp geçiyor kahkahalar.
“Hıdır, Hıdır, Hıdır.” Gözleri kapanıyor. Uykuya dalıyor adam. Beni sonsuzun kuytuluğundan ışığa çıkartacak el de kapandı. “Hıdır, Hıdır, Hıdır.” Duymuyor beni.
Her şey ne kadar kayıtsız; oysa durağanlığı eylemlerimle tırmalıyorum. Bir şey açıp kulaklarını bana tamam desin.
Hıdır da yavaş yavaş rengini kaybediyor. Eskiden o geldiğinde, odama bahar akın etmiş gibi, yeşil gibi canlanırdım. En azından öyle söylerlerdi bana. “İyisin, güzelsin” derlerdi.
Hıdır uyuyalı yıllar oluyor gibi.
Kalk, kalk, kalk.
Susma, susma, susma, yardım et bana.
Erkan K.