Demirdendi

Hayatlarımızın ortasından geçen paslı bir tren vardı. Ne zaman geçip gittiğini  hiç kimse bilemedi. Ancak kimse kuşku da duymadı onun varlığından. İzlerini okumayı öğrenmişti insanlar, dünyaya geldiği daha ilk anda. Pas kokusu, ter kokusunun bir parçasıydı. Demir renginde gülümsüyordu bazılarımız. Ağlayışlar onu çağrıştırıyordu. Şekli vardı, soğukluğundan emindik; tren diyorduk ya ona. Birkaçımız itiraz ediyordu buna. Şekli vardı, demirdi, soğuktu, ama tren değildi geçip giden. Güldük onlara, sustular. Emin olduk yine geçip gidenden.

Erkan K.