67
Elindeki bıçağın sivri ucunu adamın bacaklarına, ayaklarına, beline batırıp keyifle gülüyordu. Her sabah ve akşam kalabalık metrobüs yolculuğunda tekrar ediyordu bu kanlı ayin. Karanlık yüzünde eksik olmayan joker gülüşüyle “benim adım YOL, benim çöplüğümde misafirleri ağırlama şeklim bu” deyip saplıyordu bıçağı.
Adamın sesi soluğu çıkmıyor, yolculuğun bir an önce bitmesi için zihnini olduğu yerden uzaklaştırmaya çalışıyordu. “Daha ne kadar dayanılır ki buna?” dedi mırıldanarak. Kendi sorduğu soruya yine kendi cevap verdi. “Kızım için, her şey.”
Erkan K.