Her gece, gün boyunca yaşadığım aşağılanmaların, veremediğim cevapların hesabını tutarım. Kafamın içinde çeşit çeşit senaryolar akar durur. Bunların ortak noktası konuşan, tereddütsüz yanıt veren, cesur ve zeki bir adamın anakarakter olmasıdır. Öte yandan öfke ve nefret duygusu uykuya dalamayan bedenin dört bir yanında çalkalanmaktadır. Anakarakter bağırır, çağırır, vurup kırar. Bana asla tek bir mizansen yeterli gelmez, biri biter diğeri başlar. Hepsinin ardından içten içe hayalimdeki oyuncu olamamanın ezikliğini duyar, acırım kendime. Uykuya dalmak öyle hemen mümkün olmaz. Saatler geçer. Sonra gecenin bilmem hangi anında uyumuş olurum.
İş denen şey insanı uyku denizinden çekip alan bir olta gibi acıta acıta uyandırır. Gözlerimi açtığımda bilincin de kapısını açmış olurum ve o an, gece boyu ırzıma geçmiş olan düş cinleri açık kapıdan içeri gürültüyle dalar. Yataktan çıkmamamı, bahaneler bulup kendimi eve kapatmamı söylerler bana. Bedenimi yorganın sıcaklığından yaşamak denilen cehennemin sıcaklığına adım attığımda her şey üstüme üstüme gelecek, etimi, kanımı, ciğerimi Prometheus’un kartalları gibi yiyeceklerdir.