PATRON: Çalışanlara tonla para veriyorum. Bu para onların haftada beş gün saat dokuz ile beş buçuk arasındaki zamanlarının karşılığı. Ama onlar ne yapıyorlar, paralarını alıp bana karşılığında vermeleri gereken zamandan daha azını veriyorlar. Sonuçta bu bir alışveriş, emek güçlerinin karşılığını fazlasıyla ödüyorum. Asgari ücretten kat kat fazlasını veriyorum onlara. Ama onlar benim kadar düşünceli değiller. Defalarca uyarmama rağmen halen aynı şekilde davranmaya devam ediyorlar. Bu iyi niyetin istismarıdır işte. İstiyorlar ki onları cezalandırayım. Merak etmesinler ona da sıra geliyor. Ben buranın patronuyum, kimse benim sözümü ezip geçemez. Şeytan diyor geç kalanı, işini yapmayanı at işten, ama tazminat diye bir şey çıkarmışlar, sermaye düşmanları, öyle kolayca da bu kararı alamıyorsun. Ne hikmetse sanki hususi tüm aptalları bu çatı altında toplamışız. Ya bunca senede insan atılım yaratacak, bize para kazandıracak iyi fikirler öne sürmez mi. Bunlara ne yapmaları gerektiğini en ince noktasına kadar ben söylüyorum. Kafaları basmıyor çünkü. Yani hem aptallar hem de zamanında işe gelmiyorlar. Allah sanki beni bunlarla sınıyor. Ya sabır. Bu işyerinde ben olmasam iki günde batarız. O yüzden boş bırakmaya gelmez bunları.
ÇALIŞAN: (toplantıda patron konuşur, akıl verir) [iç ses]- Sanırım patron olmak egoyu tatmin etmenin en garanti yolu. Adamın söylediklerinde hatalar var, ama onu bozmamak, cezalandırılmamak için onu onaylamam gerekiyor. Aynen bir tiyatro oyunu gibi, patron sahneye çıkar ve bir deha, bir ceo edasıyla çalışanlarına dersler verir, adeta ışık saçmaktadır. Ya da o kendini öyle sanır. Oysa biz çalışanlar şu toplantı bitse de işin başına dönsek diye düşünürüz. İnsan patron olsa da insandır, güvensizliği, ezikliği geçmişten gelen bir yaratık gibi onun içinde depreşir. Bunu her hissettiğinde onun karşısında mecburiyetten, işsizlik korkularından dolayı susacak insanlara yani çalışanlarına ihtiyaç duyar. Bazı arkadaşlarımız tam da onun aradığı şeydir. Onların karakteri başlarındaki otoritenin kaşınan yarasını yalamaya oldukça meyillidir. Onun egosunu besleyerek kendilerine yer edinmeye çalışmak da hünerlidirler. Bunun birincil sebebi kendi yetersizliklerinin farkında olmaktır. Gidecek bir yerlerinin olmadığına, yeni ve daha iyi bir iş bulamayacaklarına inanırlar.