Sert bir tonla, adeta konuşmasıyla tokat atarcasına bağırarak, “La manyak, yola çıktığında hiçbir ara yola sapmadan dosdoğru gideceksin. Sen bir oraya bir buraya devinip duruyon, böyle sallapati yürüyüşle bir yere varılmaz, adam ol valla döverim” dedi.
Resmen ödüm bokuma karıştı. Ne diyeceğimi bilemedim. Yüzüme uzun uzun baktı. Benden bir cevap bekledi. Tir tir titreyen beynimi sabitleyip konuşmaya hazır hale getirene kadar o sağ eline alıp yeni bir saldırı dalgasıyla üzerime geldi.
“Bak bunu görüyon mu sen, buna tokat denir” deyip sol yanağıma onun tokat benim şamar dediğim darbeyi öyle hızlı indirdi ki kütük gibi yere yığıldım.
“Ulan geri zekalı, birde garate kunfu yaptım diyo, yanaklarınla mı dövüyon sen milleti mal”
Ağlamamak için kendimi çok zor tutuyordum. Ayıp olmayacağını bilsem küçük bebekler gibi hüngür hüngür ağlayacaktım.
“Ağla, ağla… geçen ömrün için ağla. Ağlattığın ana baban için ağla. Gözlerinden kan gelene kadar devam et. Gözyaşların bittiğinde artık sonsuza kadar dik durmanı ve bir daha kesinlikle ağlamamanı istiyorum.
Ağladım. Ağladım.
O günü, o anları düşündükçe, aradan yıllar geçmesine karşın kendimi tutamayıp ağlıyorum.”
Erkan K.