Dün sabahın 6’sında kapıma dayanmış, bükük boynunla bana sığınmıştın. Ellerini, sımsıkı kapattığı ellerini, kapı ardından uzatıp, “bir bunlar var sana verebileceğim,” demiştin. Avuçlarında kestane şekerleri duruyordu. Yüzün yoksulluğundan utanırcasına saklanmaya çabalıyordu benden. Dayanamayıp hayatımda ilk defa gördüğüm seni içeri aldım. Ayağını eşikten atarken odama, sanki iffetsiz bir kadının yaptıklarını yapıyormuşum duygusuna kapılmıştım. Seni neden içeriye aldığımı, neden kovmadığımı anlamış değildim o zaman.
Sen kimdin, birdenbire, beklenmedik bir şekilde geçip gittin hayatımdan. Seni evime alırken durduramadığım isteklerim, arzularım vardı ve onlar o anlarımda konuşuyorlardı. Seni odama alırken masum bir çocuğu okşamak isteyen çocuksuz bir kadın gibiydim. Seni evime alırken tenini de alıyordum evime.
Salonda başını önüne eğmiş ellerindeki kestane şekerlerine bakıyordun. Sonra birden önündeki sehpaya koydun onları ama başın hiç doğrulmadı yukarı. Sana “neden ben” diye sorduğumda gözlerimin içine işleyen mas mavi bakışlarınla bakmıştın bana, gözlerin nemliydi yağmur dökmüş buluttu. Bilmiyorum dedin sonra yutkunarak, buğulu kısık sesinle. Sorduğuma pişman olmuştum, o bakışın ve kırgın sesin….hüzün damlatmıştı içime. Sana sarılma arzusu kaplamıştı içimi. Bu bir annenin mi, yoksa yalnız bir kadının ateşli isterik nöbeti miydi çıkaramıyordum ama yanına tüneyip, senin şaşkınlığın içinde dolamıştım kollarını bedenine. Ve sonra…
Ellerinden tutup seni sürüklemiştim açık olan yatağıma doğru. Sen hareketsizdin. Ben ise arzuları vücudunu titreten biriydim. Bedeninde dolaştım arsızca. Kokunu içime çekerken uyuşturucu kullanan bir bağımlının kendinden geçişi gibi bambaşka âlemlere gidip gelmiştim. Bu bir kam töreniydi sanki ve bende bir şamandım başka âlemlere göçen. Sen hareketsizdin. Gözlerim açıldığında senin tavana dalmış bakan yabancılaşmış gözlerini görmüştüm. Benim sesim senin sessizliğinde yok oluyordu. Doyuma ulaşıp son derin bir nefes verdikten sonra ağlayan bir çift göz ile karşılaşmıştım. Tek hissettiğim pişmanlık olmuştu…günahkar bir nedamet..
O andan, akşam evi terk edene kadar ağzından bir kelime dahi havalanmadı. Hep sustun, hep sustum, konuşamazdım ki, hatta yüzüne dahi bakamazdım senin. Bakmadım. Bakmadın.
Sen çıkarken masada duran kestane şekerlerine takılmıştı gözüm. Aklıma, sokakta oynayan çocukların bilyeleri gelmişti.
Erkan K.