Yaprakları yorgunluktan sararmış beli bükülmüş bir kavak ağacı yanından sessizce geçişimde selam verircesine kuru bir yaprağı salıyor üstüme.
Siyah saçlarına aklar düşmüş kadın yayvan bir gülüşle bakıyor bana.
Bir sineğin vızıltısını duyuyorum, düşen yaprağa gülen kadına eşlik eden bir sesle vızıl vızıl uçuyor çevremde.
Ve daha nice şey öncesinde gözlerimizi kulaklarımızı kapadığımızdan farkına varamadığımız görüntüler, sesler. Görmeye niyetli gözlere ve duymaya niyetli kulaklara kendini hiç çekinmeden açıyor hayat denilen sonsuz devinim. Yaşamak da farkına varmak değil midir zaten.
Sanki her şey için biraz geç. Seksen yaşındaki biri doğumundan bu yana ne kadar ölü hücre bırakmıştır arkasına… Bellek geçmişteki birkaç anının üstünde sallanıp duruyor artık. Sobanın sıcak külünde patates pişirdiğimiz çocukluk zamanları… annem. Tesbih çeker gibi tane tane düşüyoruz; dedem, ninem, annem, babam, arkadaşlarım ve sırada…
Sabah yaşadığını duyar gibiydim. Hani ağaç, yaprak, güzel kadın ve sinek vardı ya…
Unuttum…
Erkan K.